Pčele su postojale još u tercijalnom periodu Zemlje, to jest približno 56 miliona godina pre pojave prvobitnog čoveka.Sačuvana svedočanstva drevne materijalne kulture svedoče da je prvobitni čovek istrajno tražio med, znajući za njegova ukusna i hranljiva svojstva, verovatno je zbog toga gotovo u svim narodima pčela zauzimala počasno mesto u poređenju sa drugim insektima.


O pčelama su stvoreni mnogobrojni mitovi i legende.Tako je na obeliksu Flemiš, sagrađenom otprilike pre 6.000 godina u drevnim Egiptu napravljen lik pčele sa nagnutom glavom i uzdignutim krilima.Amblem Gornjeg Egipta bio je lotosov cvet, a Donjeg Egipta -pčela. Izražavajući svoju pokornost faraonu, Egipćani su u pismenim molbama crtali pčelu kao znak svoje privrženosti. Na grobovima prve dinastije faraona redovno je slikana pčela. U Srednjem Egiptu je bilo pčelara od zanata koji su gajili pčele još 1.900. godine pre nove ere. U grobnicama i na zidovima hramova još i danas se vidi kako u nekada izgledale košnice i kako se dolazilo do meda. Slike koje se vide u Abukiru datiraju iz 2.500. godine pre naše ere.Već tada se med upotrebljavao za izradu medenjaka, a isto tako i u medicini, kozmetici i religijskim ceremonijama tadašnjih vladara.


U staroindijskoj mitologiji pčele zauzimaju počasno mesto i smatraju se svetim životinjama. Glavni bog Višnu, koji je stvorio Sunce i davao život Vasioni, crtan je u obliku malene pčele, koja se odmara na lotosovom cvetu. Bog Krišna predstavljen je zajedno sa pčelom plave boje, koja leti iznad njegove glave.


U Bibliji se više puta spominje Hanajana, kao zemlja kroz koju teče med i mleko, a jevrejski car Solomon više puta savetuje sina : "Sine, jedi med jer je zdrav,a i slatko medno saće je po tvom ukusu." Asirija se u stara vremena nazivala zemljom meda i maslionovog drveća. Još 2.000 .godine pre naše ere tela umrlih oblagana su voskom i utapana u med.Postoje pismena uputstva iz kojih se vidi da su Asirci izuzetno vešto rukovali pčelama i da su poznavali tajnu kojom su vladali pčelinjim rojevima.


Stari Grci su isticali med kao hranu, a znali su i za njegova lekovita svojstva. Naročito su cenili med od majčine dušice sa planine Himet. Tada se verovala da bogovi na Olimpu piju "ambroziju", piće u kome je glavni sastojak med. Jedan od najvećih mislilaca stare Grčke Aristotel naširoko je izučavao pčele,a za med je govorio da je "rosa prečišćena od duge i zvezda". Hipokrit, rodonačelnik medicine,znao je mnogo o vrednosti meda kao leka za niz bolesti. Med je u to vreme upotrebljavan za isceljivanje rana. Demokrit i Pitagora su verovali da med može produžiti život i učvrstiti i podići moć čovekovog duha. U Grčkoj je za boginju Artemidu izrađen proslavljeni hram i gradu Efesu. Statua boginje bila je ukrašena vencima od grančica različitih voćaka sa pčelama koje su se na njima odmarale.



Veliki i slavni rimski pesnik Virgilije (70-19.godine pre naše ere).i sam pčelar, veliki je značaj pridavao osobinama meda. On smatra pčelu besmrtnim plemenom koje u sebi nosi deo Božanske mudrosti, nebesku iskru i etersku dušu. Mnogo ranije pre Virgiloija, još u Bibliji , premudri Sirah spominje marljivost pčela i mrava, koji u miru i radu provode svoj vek , slaveći tvorca prirode i divnog poretka koji vlada u njoj.


I islamski narodi su bili poznati pčelari i velike količine meda su koristili za svoje orijentalne slatkiše. U Kuranu se navodi da je Muhamed govorio bolesnicima: "Jedite med , pa će te ozdraviti", a čuveni lekar Avicena je najpopularniji način u arapskoj medicinskoj školi preporučivao med kao lek i hranu, jer održava zdravlje i produžava život.


Kelti ( staro indoevropsko pleme) koristili su med kao sredstvo za razmenu dobara, a stari Germani su imali običaj da jedan proizvod - piće od meda aromatizovano biljkama - piju u velikim kolličinama.Može se, međutim, smatrati sigurnim da je medonosna pčela do 1.500.godine bilo samo u Evropi, Aziji i Africi.U Americi, Australiji i na Novom Zelandu nije je bilo.